#27. Opowiadanie, end.

Siedzę teraz pośród białych ścian. Jestem zagubiona, nie staram się już szukać zbawczej drogi. Miałam kochającego chłopaka, przyjaciół, którzy byli w stanie oddać za mnie życie, sport, któremu oddawałam się całym sercem. A teraz..? Jestem sama. Przepraszam, mam ‘najlepszego Przyjaciela’, który jest przy mnie zawsze. 

   Minął rok od tamtych wydarzeń. Mam urodziny. Jedynym prezentem jaki dostałam to napis ,,Wszystkiego najlepszego, kochana’’ na moim prawym przedramieniu. Trochę boli, ale da się przyzwyczaić. Dostałam go od Niego, dlatego jest taki wyjątkowy.

   Boję się zasnąć, nie chcę go już widywać. Mam dosyć, chcę mieć normalne życie. Urodziła mi się córeczka. Ma trzy miesiące. Szkoda, że jest martwa. Pewnie byłaby śliczna.

   Nie myślałam, że śmierć może być wybawieniem.

   Chcę umrzeć. Marzę, by umrzeć.

   Czym są marzenia? Czymś nieosiągalnym. Teraz to wiem. 

***

No, i koniec. Podzieliłam to na tyle części, a przyjaciółka jak się dorwała to o północy przeczytała całość. :) Potem ja próbuję zasnąć i słyszę jej głos: 'Ej, ja teraz o tym będę myśleć.' A ja się śmieję. XD 

Moja chora wyobraźnia nie zna granic, ale co, prosiła to dostała. Mówią, że jestem psycholem teraz. ;c (pozdrawiam Sopla, większego psychola) 

Mam już kilka pomysłów na przyszłe notki, więc czekajcie z niecierpliwością.

Teraz, z okazji Świąt Wielkanocnych chcę Wam życzyć zdrowia, szczęścia, radości, powodzenia w życiu, sukcesów i motywacji do osiągania wyznaczanych przez siebie celów.

Pamiętajcie, kim jesteście, nie zmieniajcie się! :)

Zdrowych, pogodnych, rodzinnych, Piesełowatych. <3